« جناب پرز! شما از من مسن‌تر هستي، صدايت هم خيلي بالا مي‌رود. معتقدم كه اين طور بالا رفتن صداي شما ريشه در يك احساس رواني گناه دارد اما مطمئن باش كه صداي من اين طور بالا نخواهد رفت.
پاي كشتار كه وسط بيايد، شما خوب بلديد بكشيد. من خوب مي‌دانم كه شما در سواحل چطور بچه‌ها را هدف مي‌گيريد و مي‌كشيد. در سرزمين‌شما دو نخست وزير پيشين بودند كه حرف‌هايي دارند كه براي من مهم است. شما نخست وزيراني داشتيد كه مي‌گفتند: «وقتي بر روي تانك وارد سرزمين‌هاي فلسطين مي‌شود، در خود احساس لذت مي‌كنم».

وقتی تلویزیون فیلم ماجرای جدل اردوغان و شیمون پرز را نشان می داد٬ غروری وصف ناشدنی وجودم را گرفته بود و از فرط هیجان فریاد می زدم: الله اکبر ....

در آن لحظه اردوغان را تنها در یک هیئت تصور می کردم٬ او در آن لحظه هیبت یک سرباز خمینی را داشت و بس...
آری یک سرباز روح الله٬ که با جرات و شجاعت یک بچه مسلمان بسیجی٬ تشت رسوایی اسراییلی ها را به صدا در آورد.
نکته ای که در این حرکت اردوغان مهم به نظر آمد٬ این بود که رسانه های دنیا دیگر نتوانستند آن را سانسور کنند! چرا که در طول جنگ غزه رسانه های غربی (که وابستگی آنها به صهیونیسم قبلا برملا شده بود) فجایع انسانی در غزه را سانسور کردند تا ماهیت پست صهیونیسم پنهان بماند. اما اردوغان با حمله شجاعانه به پرز در هنگام پخش زنده مراسم داووس و عجز او را در پاسخگویی روشن کرد تا مردم دنیا بیشتر از اسراییل و رژیم صهیونیستی بدانند.
اما مسئله مهم تر اینکه از این پس سران برخی کشور های عربی باید خود را تا مدت ها از دید مردم پنهان کنند٬ چرا که با این عمل اردوغان فکر نکنم آبرویی برای خود ببینند. آنهایی که ذلیلانه با رژیم صهیونیستی همکاری کردند تا عرب هایی از تبار خودشان به خاک و خون کشیده شوند.
به راستی که اردوغان در ایام جشن سی سالگی انقلاب اسلامی نمونه ای از اندیشه حضرت امام خمینی را نشان داد تا دشمنان بیش از پیش نسبت به نفوذ انقلاب اسلامی در جهان احساس خطر کند...

احسان عابدی